Diyalog 1: 

"Delikanlı; kalelerin en zayıf olduğu yer neresidir bilir misin?

Kapılarıdır, kaleler oradan düşer.

Ağaçların en güçsüz olduğu yer, 

Güneşi en az gördüğü yerdir.

Ağaçlar oradan kırılır.

İnsanın da en savunmasız yeri kalbidir, en kolay oradan girilir.

Yanlış insan girdimi vay haline...

Kale olsan düşersin, duvar olsan çökersin, ağaç olsan kırılırsın!

O yüzden oradan kimin gireceğine dikkat et.

Ayrılık zor nasıl da koyar,

Ayrıldığını Azrail duyar.

Bir dal sigarayla karnın doyar,

Kendimden bilirim.

Her nefeste azalırmış insan,

Kaldıramaz ezilirmiş insan.

Gece gündüz üzülürmüş insan,

Kendimden kendimden bilirim.

Diyalog 2: 

O uçurumdan ayrıl delikanlı.

Harcadığın zamanı at aşağıya,

Verdiğin emeği at, hatıralarını at, içini at hatta içindekini bile at.

Ama sonra ayrıl oradan.

Eğer şimdi ayrılmazsan yarın kavuşacağın,

Hiçbir şey kalmaz.

Nerden biliyorsun deme evlat!

Kendimden bilirim.

İki dönüm tütün içersin,

Nerde çıkmaz yol onu seçersin.

Arada bir sokağından geçersin,

Kendimden bilirim.

Her nefeste azalırmış insan,

Kaldıramaz ezilirmiş insan.

Gece gündüz üzülürmüş insan,

Kendimden kendimden bilirim.

Dostların "üzülme, hayırlısı" der,

Hayırda da şer olmaz mı beyler.

Önce gün sayarsın sonra seneler,

Kendimden bilirim.

Bin kısmet gelse gönlünü kuşatmaya,

Alışırsın yalnızlıkla baş etmeye.

Ela gözü yeter seni yaşatmaya,

Kendimden bilirim.

Gece gündüz üzülürmüş insan,

Kendimden kendimden bilirim.