Temelim yalnız olmak çekil git yanımdan
Çünkü sadakat ehliyim ve vazgeçmedim huyumdan
Garip bir durum var hep şu kendimle ilgili
Bir gözümden görebilseydin anlar mıydın derdimi
Terse düştüm heveslerimden tükettim hepsini
Bir derviş gibi yaşamak istedim yok ettim nefsimi
Ya da öyle sandım kaybettim ekseni
Sen karşıma çıktın ve olmayan bir umut besledim
Ne huduttur ki geçemedim sen oldun menzilim
Hep kuruttuğun topragında arattın ya kendini
Kırparsam gözümü kaybederim korkusuyla takip ettim
Onca belli belirsiz mesnetsiz izleri
Resmettim hiçliğinin buz tuttuğu güzleri
Tam ceset soğukluğunda sakladım hüsn-i fikrimi
Düştü içimden sen hakkındaki bildiğim her şey
Bu kışta böyle geçti bahara hasretim

Nakarat:

Ey gözümün riyası bir parça doğru için canımı verdim
Şu hale bak
Siyaha dal
Sen dilimde tertemiz bir cümlesin bilinmeyen bir lisan
Dünyaya bak
İçimde yan

Kül oldum hiç yanmadım zamana yetiştim
Mesela senden ayrı yaşamanın sırrına eriştim
Gayrı bu devranı dönmekten men ettim yel estirdim
Yokluğundan yana bu sellere set çektim
Meftuna benzesem de zoraki başarıp
Dervişin gerekliliğinden midir nedense yaşadım
Hayatım bu yükle kutsandı acıyı taşıdım
Ne saraylar bıraktım ardıma toprağa taşınıp
İçimi karanlıktan kurtaracak güneşi reddedip
Bekledim zifiri geceyle yakınım
O derin karanlıkta parlamıyorsa kalbim
Zaten hiç bir güneş istemem ziyandan sakınıp
Bir yandan bakarım evvelimiz ne cüretle var
O kadar zorlu olmamalıydı geçmişle vedalar
Seçmişse devranını insanın şu kader maalesef
İsyan etsen ne fayda ne bi hal çare var